Glamour uit Hollywood

De verlokkende lichtheid van Virginia Mayo

 

 

Ze debuteerde op achtjarige leeftijd in de gedaante van een elfje. Niet eens een decennium later zag producent Samuel Goldwyn haar dansen in een theaterstuk. Terstond bood deze rijkaard uit Hollywood de feeërieke blondine een filmcontract aan. Dit leidde uiteindelijk tot bijna vijftig rolprenten waarin deze groenogige beauty valt te bewonderen.[1]

Jeugd

Virginia Mayo zag het levenslicht in 1920 te Saint Louis, in de Amerikaanse staat Missouri. Haar vader, Luke Jones, was werkzaam als journalist. Haar moeder bestierde het huishouden en kluste af en toe bij als verkoopster.[2]

Terugkijkend op haar jeugd zei de latere filmgodin ooit het volgende. Ik was als klein meisje nogal ziekelijk en bepaald niet mooi. Pas vanaf mijn zeventiende jaar begonnen mensen enthousiast op mijn uiterlijk te reageren.

Als kind volgde ze reeds lessen aan de drama school van een tante. Zij leerde me erg veel, inbegrepen dansen. Ik wilde toen al de showbusiness in. Dat verlangen dreef mij boven alles. Desbetreffend familielid had ook na haar opleiding nog een grote impact op haar. De autobiografie van de actrice laat dit namelijk zonneklaar zien! [3]

Haar middelbare schoolopleiding voltooide ze in 1937. Gelijk daarna trok ze in de toneeltroep van Andy Mayo drie jaar door de Verenigde Staten. In die periode veranderde ze ook haar achternaam. Sindsdien werd Virginia Mayo haar nom de plume.

Hollywood

Begin jaren veertig vertrok Mayo in het gezelschap van haar moeder naar Hollywood. Al gauw kreeg de blondgelokte pin-up girl van Goldwyn allerlei rollen aangeboden. In de door Alfred Santell vervaardigde film Jack London (1943) wordt het leven van deze kleurrijke Amerikaanse schrijver verbeeld. Mayo vervulde hierin een bescheiden rol. De protagonisten in desbetreffend werk waren Michael O’ Shea en Susan Hayward.

Een jaar nadien vertolkte ze de vrouwelijke hoofdrol in The princess and the pirate. Niettemin draait het in deze komedie toch vooral om Bob Hope. In die tijd was deze acteur reeds een wereldster. Ook Bing Crosby en Hugo Haas zijn in dit werk trouwens eventjes te zien.[4]

Vervolgens werd ze gekoppeld aan Danny Kaye. Met deze komiek maakte ze Wonder man (1945) en een jaar daarna The kid from Brooklyn. Haar beroemdste film met hem werd The secret life of Walter Mitty (1947). In deze komedie draait het om kunstschatten uit Nederland dat toen werd bezet door de nazi’s. Rosalind van Hoorn is het door Mayo gespeelde personage dat in Amerika een veilig heenkomen heeft gezocht. Haar ontmoetingen met een fantasievolle redacteur (Kaye), die werkt voor een uitgeverij van stripboeken, leiden frequent tot zeer hilarische situaties.

Kaye liet overigens overal gedurig weten ontevreden te zijn met Mayo. Hij wilde liever de Zweedse actrice Ingrid Bergman als zijn tegenspeelster.[5]

Huwelijk en gezin

Tijdens de opnames van Jack London had Mayo hoofdrolspeler Michael O’ Shea leren kennen. De man was in die tijd getrouwd en vader van twee kinderen. Al gauw vonden zij elkaar echter in de liefde. Hun relatie werd in de zomer van 1947 bekroond met een huwelijk. Gaandeweg werd de filmgodin de kostwinner van het stel. Met de carrière van O’ Shea ging het namelijk gestaag bergafwaarts. Begin jaren vijftig kreeg hij nauwelijks nog rollen aangeboden. Bovendien begon hij te kwakkelen met zijn gezondheid. Volgens Mayo hield haar echtgenoot ten diepste niet van acteren. Hij was veel liever politieagent geworden, zoals veel van diens familieleden. Voor de hermandad was destijds zijn lichaamslengte onvoldoende. Een illusie armer rolde hij vervolgens toevallig de wereld in van film en toneel. Weer wat later in diens leven begon de man te tobben met zwaarmoedigheid en daadwerkelijke depressies.[6]

In 1954 beviel Mayo van een dochter, Mary geheten. Zij zou haar enige kind blijven. Ik ben geen broedmachine. Met deze opmerking sloot de filmster nog meer koters uit. Volgens de actrice genoot haar man van het opvoeden van diens dochter, zeker in de perioden waarin hij niet (voor TV) werkte. Mayo omschrijft haar echtgenoot als een fictieve Ier. De filmgodin beweert dat de vader van haar partner een Schot was. Zijn moeder schijnt een Canadese met Franse roots te zijn geweest. Haar man verzon de nazaat te zijn van een grote Ierse familie. Al in diens jeugd had hij zijn naam aangepast door een O ervoor te zetten. In de zienswijze van Mayo leek haar man op een Ier en acteerde alsof hij dat ook was. Zijn bezetenheid dreef hem en het gezinnetje enige tijd naar Ierland, doch dat werd een teleurstelling.

Gedurende haar huwelijk kreeg Mayo een bloedhekel aan Barbara Stanwyck. Well, I hate her. She was always after her leading men and even went after Mike when they worked in The lady of burlesque. She is the most ugly actress that ever got anyplace. Bad figure. Flat chested. Am I angry? Yeah, because she kept going after my husband.[7]

In de ban van het wereldscherm

In The best years of our lives speelde Mayo een aantrekkelijke maar nogal dellerige jonge vrouw. Dit door William Wyler geregisseerd drama uit 1946 werd onderscheiden met negen Oscars. Volgens onder meer topregisseur John Huston en filmdiva Bette Davis had ook Mayo deze prijs verdiend vanwege haar acteerprestatie in dit meesterwerk. De blondgelokte fantasie uit St. Louis had overigens weinig met drama’s. Naar haar eigen zeggen greep het haar te zeer aan. Het zich verplaatsen in dergelijke personages kostte haar buitendien erg veel energie.

Colorado territory (1949) was de eerste western waarin Mayo een rol vervulde. In deze door Raoul Walsh vervaardigde klassieker verbeeldde ze op sensuele wijze een jonge vrouw met Pueblo roots. Uit haar autobiografie blijkt hoe ze genoot van de buitenopnames, het landschap en het fysiek bezig zijn.[8] De filmster was over de regisseur uiterst enthousiast. Wat hield ik van die man! Hij op zijn beurt wilde me hebben in elk werk dat hij maakte. Hij moet heel veel van me hebben gehouden. Onder regie van Walsh vertolkte ze de vrouwelijke hoofdrol in White Heat. Deze film noir uit 1949 wordt gerekend tot een der hoogtepunten in dit genre. In deze klassieker had Mayo als tegenspeler James Cagney. In haar autobiografie vertelt de filmgodin echt bang voor hem te zijn geweest omdat de man helemaal opging in diens personage.

Een jaar later werkte ze wederom samen met deze acteur. Deze keer was het echter in een muzikale komedie. Roy Del Ruth vervaardigde The West Point story in 1950. Een bescheiden rol had hij toebedeeld aan Doris Day. Vele jaren later liet Mayo haar lezers weten dat desbetreffende publiekslieveling in films eigenlijk alleen maar mannen om zich heen wilde. Andere vrouwelijke sterren verdroeg ze absoluut niet.[9]

Mayo zelf vond She ’s working her way through college (1952) haar allerbeste film. In dit verhaal was Ronald Reagan haar tegenspeler. Met voornoemde acteur maakte ze drie jaar eerder de komedie The girl from Jones beach. In haar memoires vertelt de filmlegende dat ze Reagan een erg charmante man vond. Bovendien was hij fantastisch om mee samen te werken. In de jaren tachtig werd ze tot haar verrassing een keer gebeld door Reagan. Ik wist niet hoe ik hem moest aanspreken. Ronnie achtte ik gezien zijn ambt als president van de USA niet meer toepasselijk. Ik hield het maar bij Mr. President. De actrice was overigens een overtuigd Republikein. Rond 1980 had ze hem zelfs nog gesteund in diens strijd om het Witte Huis.

Vanaf de jaren vijftig schitterde ze ook in allerlei avonturenfilms. In Captain Horatio Hornblower (1951) had Walsh de vrouwelijke hoofdrol toegekend aan Mayo. In deze verfilming van dit door C. S. Forrester geschreven werk was Gregory Peck ontegenzeggelijk de grote held van het verhaal. Mayo keek bijzonder op tegen het uiterlijk van haar tegenspeler. In haar optiek was Peck bovendien the best kisser in the business.

Een kassucces werd Pearl of the south pacific. Voor deze rolprent uit 1955 van Allan Dwan vonden de opnames plaats in Hawaï. Een jaar voordien had deze filmveteraan nog Cattle queen of Montana met Barbara Stanwyck en Ronald Reagan geregisseerd.

The story of mankind (1957) van Irwin Allen werd de film die ze het meest verafschuwde. Aan deze rolprent werkten beroemdheden mee zoals Peter Lorre, Hedy Lamarr, Groucho Marx, Marie Windsor en Vincent Price. Hendrik van Loon was de schrijver van The story of mankind. Deze in Rotterdam geboren kleurrijke figuur vertrok in het begin der twintigste eeuw naar de USA. Aldaar werkte hij als journalist, schrijver en enige tijd ook als hoogleraar. Desbetreffend boek publiceerde hij in 1921. In de gelijknamige film ziet de kijker het mensdom voor de rechter staan. Slavernij, land toe-eigening en nog veel meer wordt deze primatensoort ten laste gelegd. In deze rechtszaak is de door Vincent Price gespeelde duivel de aanklager. Zijn redeneringen en verwijten komen sterk overeen met het woke-gedachtengoed dat in deze tijd wordt gekoesterd door veel bestuurders, journalisten en universitaire leerkrachten. Een opmerkelijk verschil is wel dat in de film de kritiek voor alle mensen gold. Momenteel is zulks toch veeleer beperkt geraakt tot een specifieke sekse en figuren met een bepaalde huidskleur.

Na deze volstrekte flop trad ze onder meer op in Fort Dobbs, Westbound en Young fury. In laatstgenoemde rolprent was Rory Calhoun haar tegenspeler. Begin jaren zestig vloog ze naar Italië om aldaar een rol te spelen in Revolt of the mercenaries. Fort Utah (1967) werd haar laatste western. Daarna speelde ze voornamelijk personages in horrorfilms. Ook voor dit genre deinsde ze zonneklaar niet terug. De godin uit Hollywood wilde zo ontzettend graag acteren. Het liefste trad ze op in musicals. In haar lange loopbaan weigerde ze echter nimmer een aangeboden rol.

Verkoopster van glamour en dromen

Mayo sierde in de Verenigde Staten veelvuldig de covers van filmbladen en fameuze modetijdschriften. Ook voor de omslag van het populaire magazine Look werd ze gevraagd als model. In The best years of my life vertelt ze hierover een veelzeggende anekdote. Ann Blyth, Bette Davis en ik mochten ooit poseren voor een van hun covers. Ann was die bewuste dag reeds op de afgesproken plek. Daar hebben we flink zitten kletsen tot Davis binnenkwam. Mayo beschrijft vervolgens in haar autobiografie onverbloemd deze karaktervolle actrice. Zonder iets tegen ons te zeggen, begon ze een gesprek met een van de al aanwezige fotografen. Op een bepaald moment werd ons gevraagd om te gaan staan voor een pose. Ik besloot te lachen voor het plaatje. Het interesseerde me totaal niet of La Davis dit wel zou waarderen. Mayo eindigt haar verhaal over deze diva en beruchte pestkop voor haar doen zeer vilein. Ze dacht de koningin van Hollywood te zijn. Ze dacht boven iedereen te staan. Mensen waren minne wezens voor haar, ook Ann en ik. Er was Bette Davis en daaronder wriemelde de rest der mensheid.

Mayo’s silhouet werd in de VS ook perfect geacht om nylons en hakjes uit Parijs aan de vrouw te brengen. Zeep, shampoo en huidpoeder werden eveneens door haar aangeprezen. Verder verleidde ze de consument om cola, thee en sigaretten te kopen.

In Nederlandse filmrecensies werd zowaar de schoonheid van desbetreffende actrice opvallend open en lyrisch bezongen. In velerlei artikelen werd ze het dynamische blondje of de knappe blondine genoemd.[10] Virginia Mayo ontplooit zich helaas niet in haar volle bekende popperigheid. Dit schreef jammerend een verslaggever van Het Rotterdamse parool.[11] Een journalist van het Algemeen Dagblad liet verder ooit weten dat Mayo was gekroond tot het meisje waarnaar het meest werd gefloten in 1945. Dorothy Lamour had eerder deze wonderlijke, maar toch wel grappige ereprijs ontvangen, voegde hij nog toe. [12]

Gebruik makend van haar Hollywoodse glamour prees Mayo ook in Nederland allerlei producten aan. In het knusse vaderland viel bijvoorbeeld jarenlang van haar te genieten terwijl ze zeep of kleding loofde en van vervoerende dromen voorzag.[13]

Televisie, toneel en cruiseschepen

Tegen het einde van de jaren zestig stond Mayo weer geregeld op de planken. Ze speelde onder meer in That certain girl en Barefoot in the park. In het begin der jaren zeventig oogstte ze veel lof door haar rol in de muzikale komedie No, No, Nanette. Enkele wereldberoemde songs uit dit toneelstuk zijn Tea for two en I want to be happy. In 1981 trad ze op in Butterflies are free. Zestien jaar later was de legende uit Hollywood nog te zien in de musical Follies.[14]

Ook in televisieseries viel volop van de wereldster te genieten. Ze was bijvoorbeeld te bewonderen in Police story (1973). In dit misdaaddrama vervulden allerlei beroemdheden, zoals Joan Blondell, Angie Dickenson en het toenmalig meisjesidool David Cassidy, gastrollen. Verder trad ze onder meer op in Remington steel (1984), Murder, she wrote (1984) en The love boat (1986). Bovendien vertolkte ze meermaals gastrollen in de vermaarde soap Santa Barbara (1984-1993).[15]

Rond 1980 werd Mayo gevraagd om mee te gaan op cruises. Evenals bij andere (gewezen) godinnen van het witte doek werd maar één tegenprestatie van haar verwacht. Tijdens de reis had ze een keer de verplichting om naar de balzaal van het schip te gaan. Elegant gekleed moest ze dan een avond lang allerlei vragen van het publiek beantwoorden.

De filmster benijdde het gemak waarmee actrices zoals Esther Williams, June Allyson en Margaret O’ Brien met de passagiers omgingen. Ik miste hun soepelheid. Ik ben een nogal formeel mens. Mijn tijd bracht ik liever door in de scheepsbibliotheek. Mayo ging bovendien graag vroeg naar bed. Maar overdag zag ik graag het nodige van de wereld als we ergens voor anker gingen.

In die periode verbaasde zij zich nog door menigeen herkend te worden. In een Spaanse havenstad werd zelfs ooit haar naam langdurig gescandeerd.[16] Na tien jaar cruisen, zette ze tenslotte een punt achter haar luxueus gereis.

Godsbewijs

Begin jaren vijftig schreef de sultan van Marokko een brief naar de filmmaatschappij van Mayo. Hierin liet hij weten dat ze niet alleen een groot actrice was, maar ook een metgezel in zijn vrolijke en verdrietige momenten. Voorts benadrukte deze exotische vorst dat in zijn optiek haar schoonheid het tastbare bewijs was van het bestaan van God.

De licht loensende filmster pakte dit gezwollen proza laconiek en geestig op.[17] Uitzinnige lofprijzingen over haar uiterlijk was ze intussen wel gewend. Niettemin was zo’n hooggestemd en fraai geformuleerd compliment volstrekt nieuw voor haar.

In 1973 overleed Michael O’ Shea ten gevolge van een hartinfarct. Na het heengaan van haar echtgenoot bleef Mayo wonen in haar statige ranch. Eenzaam was ze allerminst. Haar dochter bivakkeerde immers bij haar, samen met haar man en drie zoontjes. Daarenboven had de filmster een fiks aantal personeelsleden in dienst.

Uitzonderlijk is het gegeven dat het leven van Mayo zonder schandalen is gebleven. Er waren geen hoogoplopende ruzies, geen echtscheidingen en geen affaires. Om iets met bepaalde tegenspelers te beginnen, spookte weleens door mijn hoofd. Dit verlangen beschrijft ze openhartig in The best years of my life. In de praktijk zag ze daar evenwel steevast van af.

De diva bleef haar hele leven tekenen en schilderen. Het portret op de cover van haar autobiografie vervaardigde ze zelf. Deze memoires werden gepubliceerd in 2002. Drie jaar later verwisselde de wereldster het tijdelijke met het eeuwige.

Terugkijkend op haar leven zei de Hollywood legende dat ze het liefste danseres was geworden. Uiteindelijk werd ik echter een actrice. Zodoende mocht ik wel optreden naast de grootste filmsterren van mijn tijd.[18]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

NOTEN

[1] Naast het lezen van boeken zoals Mayo’s autobiografie heb ik voor het schrijven van dit artikel gebruik gemaakt van allerlei websites, zoals https://jeffarnoldswest.com/2022/11/the-westerns-of-virginia-mayo/, http://myromancewithmovies.blogspot.com/2021/01/virginia-mayo.html, https://everythingnoir.com/tag/virginia-mayo/, https://takinguproom.com/2021/06/18/the-secret-life-of-walter-mitty/.

[2] V. Mayo, The best years of my life (2002), hoofdstuk 18.

[3] Mayo, The best years, hoofdstuk 2.

[4] Informatie over Bing Crosby en Hugo Haas is te vinden op https://en.wikipedia.org/wiki/Bing_Crosby en https://en.wikipedia.org/wiki/Hugo_Haas.

[5] Mayo, The best years, hoofdstuk 8.

[6] The best years, hoofdstuk 16.

[7] The best years, hoofdstuk 44.

[8] The best years, hoofdstuk 21 en 24.

[9] The best years, hoofdstuk 20.

[10] Margriet; weekblad voor vrouwen en meisjes, 1954, nummer 28, 10-07-1954. Zie https://www.delpher.nl/nl/tijdschriften/view?identifier=MMATR09:234352002:00029&query=filmster+virginia+mayo&coll=dts&page=3&rowid=3.

[11] Het Rotterdamsch parool 05-02-1955. Zie https://www.delpher.nl/nl/kranten/view?query=filmster+virginia+mayo&coll=ddd&page=4&identifier=MMSARO02:164889030:mpeg21:a00084&resultsidentifier=MMSARO02:164889030:mpeg21:a00084&rowid=9.

[12] Algemeen Dagblad, 19-02-1949. Zie https://www.delpher.nl/nl/kranten/view?query=Virginia+mayo+walter+mitty&coll=ddd&page=2&facets%5Btype%5D%5B%5D=artikel&identifier=MMSARO03:259006041:mpeg21:a00086&resultsidentifier=MMSARO03:259006041:mpeg21:a00086&rowid=9.

[13] Beatrijs; katholiek weekblad voor de vrouw, jaargang 11, 1953, nummer 29, 17-07-1953 en Margriet; weekblad voor vrouwen en meisjes, 1948, nummer 40, 01-01-1948.

 

[14] https://en.wikipedia.org/wiki/Virginia_Mayo.

[15] https://en.wikipedia.org/wiki/Virginia_Mayo.

[16] The best years, hoofdstuk 41.

[17] The best years, hoofdstuk 1. https://nl.wikipedia.org/wiki/Mohammed_V_van_Marokko#:~:text=Sidi%20Mohammed%20ben%20Yusef%20(Arabisch,Marokko%20van%201927%20tot%201953. J. Presser, Amerika. Van kolonie tot wereldmacht. De geschiedenis van de Verenigde Staten (Amsterdam 1949), 512.

[18] https://www.today.com/popculture/virginia-mayo-dies-84-wbna6837031.